Odkrycie w kościele w Rogach. Powracamy do tematu

Drewniany kościół w Rogach konsekrowano w 1603 r. W latach 1886-1888 świątynia została przebudowana, poprzez przedłużenie nawy w kierunku zachodnim i wybudowanie nowej wieży dzwonnej, zapewne na wzór pierwotnej. Kościół stanowi wartościowy przykład drewnianej architektury sakralnej z początku XVII w., o silnych wpływach późnośredniowiecznego ciesielstwa małopolskiego.

- Wystrój malarski wnętrza pochodzi z dwóch okresów. W obrębie nawy i kruchty są to dekoracje malarskie powstałe po zakończonej rozbudowie świątyni w 1888 r., i wykonane zostały przez bliżej nieznanego artystę malarza Michała Hornalkiewicza. Zwracają one uwagę oszczędnością zastosowanych barw, co w ogólnym oglądzie tworzy efekt malowidła wykonanego en camaϊeu. Prezbiterium zdobią malowidła sanockiego malarza Władysława Lisowskiego, powstałe w 1931 r. Stanowią one przykład licznych realizacji ściennych tego artysty, a utrzymane są w duchu secesyjnym - poinformowano na stronie Podkarpackiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Przemyślu.

Obecnie prowadzone są prace konserwatorsko-restauratorskie przy polichromii w prezbiterium. Na ten rok zaplanowano prace w obrębie ściany południowej z dekoracją Lisowskiego oraz absydy (ściany wschodniej). W celu dostępu do absydy zdemontowano ołtarz główny; na tej ścianie nie ma malowideł Lisowskiego, zachowane były tu wtórne dwie jednolite powłoki malarskie, a w naturalnych odkrywkach uwidaczniały się starsze dekoracje.

- Wykonawca prac poszerzył te odkrywki, w wyniku czego odsłaniają się malowidła pochodzące najprawdopodobniej z czasów budowy kościoła, tj. 1600 r. Na tym etapie widoczna jest męska postać, ornamentalne bordiury tworzące ramowe obramienia wszystkich trzech ścian absydy oraz zacheusz - poinformowały służby konserwatorskie.

Zdaniem specjalistów, stan zachowania tej dekoracji malarskiej, określić można mianem - idealny. Docelowo ściana absydy zostanie zasłonięta ołtarzem głównym, a prace ograniczą się do działań stricte konserwatorskich, bez wprowadzania żadnych uzupełnień. Tak, aby tenże świadek historii odsłonić, zabezpieczyć oraz udokumentować dla kolejnych pokoleń.